Black and White

Przyjęło się sądzić, że wolność wypowiedzi na polu sztuki ma maksymalnie szeroki zakres, tymczasem właśnie oparte na bezpośredniej komunikacji medium komiksu i animacji z brutalną wręcz szczerością ujawnia istnienie kulturowych i estetycznych tabu także we współczesnej praktyce artystycznej. Kuratorzy wystawy określają je mianem „poprawności artystycznej” i traktują swą prezentację komiksu i animacji jako wyraz sprzeciwu wobec nadmiernej dyskursywizacji sztuki.

W zgromadzonych na wystawie realizacjach istotna jest specyficzna cielesność gestu twórcy, jego osobiste zaangażowanie widoczne w manualnym wymiarze rysunku. Ciekawy jest również obecny w rysowaniu specyficzny „dystans linii”, czyli bardziej zapośredniczony związek z rzeczywistością, umożliwiający, w przeciwieństwie do fotografii i filmu, pełną swobodę w operowaniu prowokacyjnymi tematami, oraz niczym nieskrępowane weryfikowanie symboli definiujących naszą rzeczywistość.

Wystawa prezentuje prace artystów, którzy wywodzą się z subkulturowego politycznego komiksu, animacji czy też karykatury (Robert Crumb, William Kentridge, Dan Perjovschi), klasyków polskiego komiksu politycznego (Marek Raczkowski, Krzysztof Owedyk, Krzysztof Ostrowski), animacji zaangażowanej (Phil Mulloy, Piotr Dumała, Phillipe Grammaticopoulos, Sebastian Diaz Morales). Prezentuje również polityczne animacje i komiksy z Ameryki Południowej (Blu), Rosji (Victoria Lomasko), Izraela (Aya Ben Ron, Yael Bartana) czy też Turcji (Extrastruggle).